ΝΕΡΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!

Tον κώδωνα κινδύνου κρούουν οι επιστήμονες για το μέλλον των αποθεμάτων πόσιμου νερού, στα οποία ασκούνται όλο και μεγαλύτερες πιέσεις…. χωρίς αποτελεσματικότερη  διαχείριση των υδάτινων πόρων, θα κινδυνεύσει η υδρευτική, ενεργειακή και επισιτιστική ασφάλεια πολλών περιοχών του πλανήτη.

  Η ποσότητα και η ποότητα του πόσιμου νερου δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται δεδομένες.  Σε μια εποχή όπου ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται, το νερό λιγοστεύει. 

Ελευθεροτυπία, 4/9/2008

 

 

Γλυπτά από δάφορες χωρες του πλανήτη

Advertisements

Στοιχειό αγέραστο…

 

 

Το νερό, πολύτιμη πηγή ζωής, αποτελούσε και αποτελεί πρωταρχικό αγαθό για την ανάπτυξη τόσο του φυσικού περιβάλλοντος, όσο και του ίδιου του ανθρώπου. Έχοντας κατανοήσει την αξία του ήδη από πολύ νωρίς και διαπιστώνοντας ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το υδάτινο στοιχείο, ο άνθρωπος έχτιζε τους οικισμούς του κοντά σε θάλασσες, λίμνες και ποτάμια. Προκειμένου μάλιστα να προμηθεύεται και να χρησιμοποιεί ευκολότερα το νερό δημιουργούσε κατασκευές, όπως οι κρήνες, που είχαν ως κύριο σκοπό τη λήψη, τη συγκέντρωση και τη φύλαξη του υπερπολύτιμου νερού.

 

 

 

Το όνομα κάθε παραδοσιακής κρήνης έχει να κάνει με τη θέση, τη μορφή ή και κάποια τοπική παράδοση. Οι τύποι κατασκευής είναι δύο, ο ανοιχτός, που είναι και ο συνηθέστερος και ο κλειστός.

Στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι πηγές θεωρούνταν ιερές, οι κρήνες αρχικά ήταν ένα απλοϊκά σκαμμένο κοίλωμα σε πέτρα που βρίσκονταν κοντά στην πηγή. Αργότερα, απέκτησαν θρησκευτικό χαρακτήρα και μετατράπηκαν σε πλούσια διακοσμημένα κτίρια. Οι πιο γνωστές κρήνες ήταν η Εννεάκρουνος και η Κλεψύδρα στην Αθήνα, η Κασταλία στους Δελφούς, η κρήνη της Θεαγένους στα Μέγαρα, της Ιαλυσού στη Ρόδο, καθώς και οι κρήνες Γλαύκη και Πειρήνη στην Κόρινθο. Δημόσιες κρήνες υπήρχαν και στην αρχαία Ρώμη και ο πιο διαδεδομένος τύπος τους ήταν μια λίθινη δεξαμενή ορθογωνίου σχήματος με μικρό βάθρο που στο πάνω μέρος της έφερε μια σκαλιστή κεφαλή ανθρώπου ή ζώου, συνήθως λιονταριού απ’ όπου έρεε και το νερό. Οι Ρωμαίοι μάλιστα είχαν αναπτύξει και τα νυμφαία, ένα τύπο διακοσμητικής κρήνης, όπου το νερό ανάβλυζε από κάποιο γλυπτό. Τέλος, στο Βυζάντιο ο συνηθέστερος τύπος κρήνης ήταν η «φιάλη» που βρίσκονταν στην αυλή των μοναστηριών. Το έντονο θρησκευτικό στοιχείο και συγκεκριμένα η Ορθόδοξη παράδοση, υπήρξε η πηγή έμπνευσης για το διάκοσμό τους.

 

 

 

Οι κρήνες εκτός από τον πρακτικό και λειτουργικό τους ρόλο για τη φύλαξη του νερού, εξήραν τη φαντασία των Ελλήνων και καλλιέργησαν αμέτρητες δοξασίες που σχετίζονται με το υδάτινο στοιχείο. Απέκτησαν υπερφυσικές ιδιότητες, ενώ θεωρήθηκε ότι κατοικούνται άλλοτε από όμορφες νεράιδες και άλλοτε από τερατόμορφα πλάσματα, έτοιμα να τιμωρήσουν όσους προσπαθούν να πιουν από την πηγή που προστατεύουν. Σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση λοιπόν, ο διάκοσμος τους με γοργόνες ή το σύμβολο του Σταυρού έχει ως σκοπό την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.

 

 

 

Στην εποχή μας, αν και τα υδρευτικά δίκτυα έχουν αντικαταστήσει τις κρήνες φαίνεται πως οι τελευταίες διατηρούν την αίγλη τους, τη μυστηριακή τους μορφή κι αναβιώνουν με τη γραφικότητά τους την παράδοση. Έτσι, στα χωριά της Αιτωλίας την πρώτη μέρα του χρόνου ένα παιδί ρίχνει στην κρήνη πολυσπόρια, ευχόμενο όπως τρέχει το νερό, να τρέχει και το βιός. Οι κάτοικοι πιστεύουν έτσι, ότι ο νέος χρόνος θα τους χαρίσει υγεία και ευτυχία. Στους Πύργους της Δράμας πάλι, όταν έχουν γάμο αφιερώνουν το πρώτο κομμάτι ψωμιού που κόβουν στη βρύση, γιατί πιστεύουν ότι θα χαρίσει ευτεκνία στους νεόνυμφους. Τέλος, στα Τοπόλια της Κρήτης οι κάτοικοι τοποθετούν ένα κουλούρι στον κρουνό που τρέχει νερό, ευχόμενοι όπως τρέχει το νερό, έτσι να τρέξουν και τα καλά νέα στα σπίτια τους.

Οι κρήνες λοιπόν φαίνεται ότι έπαιζαν και εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Πιο γραφικές, παραδοσιακές και προσιτές από τα σύγχρονα μέσα ύδρευσης, αναβιώνουν μύθoυς αλλά και μετουσιώνουν ελπίδες στους ανθρώπους, που διαρκώς αναζητούν την ποιότητα ζωής τους μέσα από το υγρό στοιχείο.

 

΄Ισως δε διψάσουμε

Νανο-συσκευή μετατρέπει το θαλασσινό νερό σε πόσιμο

Επιστήμονες στις ΗΠΑ κατάφεραν, για πρώτη φορά, να κατασκευάσουν μια μικροσκοπική συσκευή που αφαιρεί το αλάτι από το θαλασσινό νερό, ανοίγοντας το δρόμο για τη δημιουργία φτηνών μικρής κλίμακας φορητών εγκαταστάσεων αφαλάτωσης, που θα μπορούν να δουλεύουν ακόμα και με μπαταρίες. Κάτι τέτοιο θα
ήταν πολύτιμο για περιοχές που πλήττονται από ξηρασία ή σε περιπτώσεις καταστροφών του δικτύου ύδρευσης, κυρίως σε φτωχές χώρες.
Η εφεύρεση, η ανακοίνωση της οποίας συμπίπτει με τον εορτασμό στις 22 Μαρτίου της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού του ΟΗΕ, είναι προϊόν του Γιογνκιόν Χαν και των συνεργατών του στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανολόγων και επιστήμης των υπολογιστών του πανεπιστημίου ΜΙΤ των ΗΠΑ και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature Nanotechnology», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τα περιοδικά «Nature» και
«Science».
Μέχρι σήμερα, οι μεγάλες συμβατικές εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, που εφαρμόζουν την τεχνολογία της «αντίστροφης όσμωσης», δημιουργώντας πόσιμο νερό για ολόκληρες πόλεις, υποχρεώνουν το θαλασσινό νερό να διέλθει μέσω μιας μεμβράνης, η οποία διακρατά το αλάτι. Όμως η διαδικασία είναι ενεργοβόρα και η μεμβράνη συχνά φράζει, ενώ οι εγκαταστάσεις είναι ογκώδεις, στάσιμες και ακριβές.
Αντίθετα, η νέα τεχνολογία υπόσχεται αφαλάτωση από φορητές, φθηνές και ενεργειακά «ολιγαρκείς» συσκευές. Η νέα μέθοδος βασίζεται στην αποκαλούμενη πόλωση της συγκέντρωσης των ιόντων, που λαμβάνει χώρα όταν ένα ρεύμα φορτισμένων ιόντων περνάει μέσα από ένα «κανάλι» επιλογής των ιόντων. Κατά μήκος του καναλιού υπάρχει ένα ηλεκτρικό δυναμικό που απωθεί τα φορτισμένα σωματίδια. Έτσι, αναγκάζει το υγρό να διαχωριστεί σε δύο ρεύματα, ένα με φορτισμένα και ένα με ουδέτερα σωματίδια.
Όταν το θαλασσινό νερό διέρχεται μέσω της μεμβράνης-καναλιού, τα ιόντα του άλατος, καθώς επίσης οι τυχόν ιοί και οι άλλοι μικρο-οργανισμοί που υπάρχουν μέσα στο νερό, ωθούνται στο πλάι. Έτσι, το πιο αλατισμένο νερό απομονώνεται και μένει μόνο το αφαλατωμένο νερό, το οποίο περνά μέσα από την μεμβράνη στην άλλη
πλευρά.
Το ποσοστό απόδοσης της συσκευής είναι 50%, δηλαδή αφαλατώνεται το μισό από το νερό που αρχικά χρησιμοποιείται. Το 99% του αλατιού έχει αφαιρεθεί από το ήμισυ της ποσότητας του νερού που έχει αφαλατωθεί.
Οι ερευνητές κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα νανο-τσιπ με εμβαδόν μόλις λίγων τετραγωνικών χιλιοστών, το οποίο αφαλατώνει δέκα μικρολίτρα νερού το λεπτό.
Όμως πολλά τέτοια νανο-τσιπάκια μπορούν να συνδυαστούν σε μια μεγαλύτερη συσκευή ή εγκατάσταση αφαλάτωσης, που θα έχει πολλές πρακτικές εφαρμογές. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι θα χρειαστεί να ενωθούν 1.600 τέτοια νανο-τσιπ πάνω σε μια ενιαία επιφάνεια, για να αφαλατώνουν 300 χιλιοστόλιτρα νερού ανά λεπτό.
Ήδη οι ερευνητές έχουν κατοχυρώσει μια εμπορική πατέντα για την τεχνολογία του, όμως εκτιμάται ότι θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να βγει στην αγορά μια φορητή συσκευή, καθώς πρέπει να ξεπεραστούν διάφορα τεχνικά εμπόδια, όσο μεγαλώνει η κλίμακα εφαρμογής της νέας τεχνολογίας. Το κόστος ενός τέτοιου  μελλοντικού μικρού συστήματος αφαλάτωσης δεν μπορεί να υπολογιστεί προς το παρόν. 

http://www.tovima.gr

 http://terrasos.pblogs.gr/2010/03/597640.html

Πόσο θα τρέχει ακόμη;

(εικόνα)

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στο μύλο

έπιασες καινούριο φίλο

τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στ’ αυλάκι

σ’ άλλον έδωσες φιλάκι

Παίζει με το κύμα το νερό

τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό

παίξαμε και μεις με τ’ όνειρο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στο μύλο

κι όλα γίνονται βαριά

στου καιρού τη ζυγαριά

Τρέχει, τρέχει, τρέχει το πουλί

τρέχει τρέχει τρέχει το πουλί στα κλώνια

σαν τα νιάτα, σαν τα χιόνια

τρέχει, τρέχει, τρέχει το πουλί

τρέχει τρέχει τρέχει το πουλί στα δέντρα

ήσουν της καρδιάς μου αφέντρα

Παίζει με το κύμα το νερό

τρέχει, τρέχει, τρέχει το πουλί

παίξαμε και μεις με τ’ όνειρο

τρέχει τρέχει τρέχει το πουλί στα δέντρα

κι όλα γίνονται βαριά

στου καιρού τη ζυγαριά.

22 Μαρτίου

«Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό»